Το απριλιανό πραξικόπημα υπήρξε το τελευταίο επιτυχημένο στρατιωτικό κίνημα για την κατάλυση της δημοκρατίας επί ευρωπαϊκού εδάφους. Ο ελληνικός λαός αλλά και η διεθνής κοινότητα το βίωσαν ως έναν επιβλαβή και επώδυνο αναχρονισμό. Το παρόν συλλογικό έργο επιχειρεί να φωτίσει διεπιστημονικά ανεξερεύνητες πτυχές της τραυματικής εμπειρίας του πραξικοπήματος και της επτάχρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών, όπως η ιδεολογική και η θεσμική διάσταση, η θέση της ελληνικής δικτατορίας στην ευρύτερη διεθνή συζήτηση περί αυταρχικών καθεστώτων αλλά και περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τη συγκεκριμένη εποχή, η σχέση του δικτατορικού καθεστώτος με το διεθνές σύστημα, καθώς και η κληρονομιά της δικτατορίας για τη μεταπολιτευτική Ελλάδα και η μακροπρόθεσμη επίδρασή της στην ελληνική κοινωνία και πολιτική. Σε κάθε περίπτωση, η δικτατορία σημάδεψε τη μεταπολεμική πορεία της Ελλάδας και η σε βάθος και ψύχραιμη μελέτη της είναι απαραίτητη για την εθνική μας αυτοσυνειδησία.