Σύντομοι αφορισμοί από τον μεγάλο υπαρξιστή για τα ανθρώπινα πάθη

Κάποιοι αντιμετωπίζουν το ιδεώδες τους με μια επιφυλακτική ταπεινότητα και προτιμούν να το αρνούνται· φοβούνται τον υψηλότερο εαυτό τους επειδή, όταν μιλάει εκείνος, μιλάει απαιτώντας.

Η best-seller σειρά «Επίλεκτα» των Εκδόσεων Οξύ εμπλουτίζεται με επτά νέους τίτλους, επτά νέα μικρά βιβλία, μεγάλων σκέψεων, τα οποία έρχονται να προστεθούν τους προηγούμενους 16 τίτλους.

Οι σκέψεις του ανεξάντλητου και πολυδιαβασμένου Friedrich Nietzsche αποτυπώνονται σε αυτό το ημι-αυτοβιογραφικό απόσπασμα από το «Ανθρώπινο, πάρα πολύ ανθρώπινο», μια ακόμη ανθρωπολογική μελέτη από εκείνες που μέχρι και σήμερα μνημονεύονται από τους ανθρώπους του 21^ου αιώνα. 

Αυτοτελείς σκέψεις και ευφυείς παρατηρήσεις για τα πάθη και τις επιθυμίες που παλεύουν να επιβληθούν, για τα τόσο ανθρώπινα αισθήματα που θολώνουν την αλήθεια, τις βολικές αυταπάτες που κάνουν τον κόσμο να γυρίζει και πώς τελικά μπορεί ένα πνεύμα να ελευθερωθεί – τόσο από την προκατάληψη και την ανοησία όσο και απ’ τη φυλακή των ίδιων του των πεποιθήσεων. Σκέψεις που δεν είναι απαραιτήτως μοναχικές, αλλά σαφώς ευνοούνται από την αυτάρκεια της διάνοιας που τις συνέλαβε: ο Φρίντριχ Νίτσε, ολοκληρώνοντας με ισόποσες δόσεις εμβρίθειας, πρόκλησης και ρεμβασμού το Ανθρώπινο, πάρα πολύ ανθρώπινο –έργο που σηματοδοτεί την έναρξη του μεγάλου φιλοσοφικού του ταξιδιού–, δίνει στο τελευταίο του κεφαλαίο τον τίτλο «Μόνος με τον εαυτό σου».

Για τον συγγραφέα:

Ο κορυφαίος φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε γεννήθηκε το 1844 στο Ρέκεν της Σαξονίας, κοντά στη Λειψία. Σε ηλικία 25 ετών διορίστηκε καθηγητής κλασικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας –αποποιούμενος την ίδια χρονιά την πρωσική του υπηκοότητα και παραμένοντας επισήμως άπατρις για το υπόλοιπο της ζωής του– απ’ όπου παραιτήθηκε για λόγους υγείας δέκα χρόνια αργότερα, το 1879. Συνέγραψε τον κύριο όγκο του φιλοσοφικού έργου του μέσα στην επόμενη δεκαετία, πριν η υγεία του καταρρεύσει οριστικά το 1889 (πέθανε παράφρων και σχεδόν παράλυτος το 1900). Αρνούμενος τη θρησκεία, απορρίπτοντας την «αντικειμενικότητα» και καταδικάζοντας την ηθική προοιώνισε με επαναστατικό τρόπο τον υπαρξισμό και τον μεταμοντερνισμό, μπορεί ωστόσο να υποστηριχθεί ότι πτυχές των ιδεών του όπως ο «δημιουργικός» μηδενισμός του δεν έχουν ακόμη κατανοηθεί πλήρως.